Berenloop 2012Het is een drukte van belang daar op West Terschelling, zondag de 4de november. Het is ieder jaar weer een wonder dat je elkaar treft op het afgesproken tijdstip en plaats. Maar uiteindelijk vind je elkaar altijd. Geduld moet je hebben, maar dat is het enige. We staan onder de Brandaris, dicht opeen gepakt. We maken ons klaar voor de warming up, niet geheel vrij van een gezonde spanning.
Spanning Een enkeling loopt nog even naar de tent van Running Center Leeuwarden en maakt een praatje. Het wordt drukker en drukker; we wachten op de dingen die gaan gebeuren. Er wordt veel en druk gepraat ,nog wat gegeten en gedronken; een banaantje, een muesli reepje, wat water. Sommigen moeten al weer naar het toilet; niet dat ze zenuwen hebben, neen dat is heus niet het geval! Als je moet dan moet je. De wachtrijen voor de toiletten nemen gestaag toe. Er zijn er meer die blijkbaar enige spanning voelen. De een na de ander raadpleegt voor de zoveelste keer zijn/haar horloge. Over spanning gesproken!
 |
| Warming up op het Groene Strand |
Opwarmen
Plotseling laat onze onvolprezen trainer weten dat het zover is. Even later volgen we hem naar Het Groene Strand om de heupen rond te draaien, de tenen te strekken, de schouders los te maken, ons evenwicht te beproeven en om nog een paar versnellinkjes uit te voeren. De groep valt uiteen, zodra we terug zijn in de Dorpsstraat om een plekje te zoeken/veroveren in het startvak. We hebben nog een kwartier. Veel ruimte is er niet meer, of je moet geheel achteraan willen aansluiten. We klimmen over de hekken, maken ons klein en wurmen ons tussen de wachtenden. Wonderlijk, even later is er ruimte genoeg!
Wachten
Wachten is het devies. Er is veel afleiding; muziek, publiek, goede raadgevingen, elkaar moed inspreken, gewoon rondkijken naar al die anderen en het grote scherm. De tijd vliegt. De misthoorn klinkt heel duidelijk; nog even en dan gaan we los. Iedereen zoekt een plek om niet gehinderd te worden of om anderen niet voor de voeten te lopen. Dat kost moeite, maar het lukt. Eenmaal bij de haven is het leed geleden.
Eentonig
Ik realiseer me dat mijn verhalen eentonig worden. Moet ik nou weer vertellen dat de helling bij Stay OK voor een enkeling al een schier onneembare barrière vormt, dat even later wanneer we aan de geleidelijke afdaling beginnen naar Halfweg er een groot aantal lopers is dat zich zelf niet helemaal in de hand heeft en een snelheid ontwikkelt die niemand voor mogelijk houdt, dat in de buurt van Hee er al een paar zijn die wandelend verder gaan? Moet ik weer vertellen dat het in Midsland en Formerum langs het parcours erg gezellig oogt, dat bier en wijn al rijkelijk vloeien, dat de muziek je over het eerste echte dode punt heen helpt, dat bij de verversingsposten veel bekertjes, sinaasappelschillen en sponzen op de grond liggen? Dat ik op weg naar E10, de afslag in noordelijke richting naar het strand, nog steeds in een flow loop. Dat niet ik, maar de mensen om mij heen, al denken aan het strand! Dat ik de strandopgang nog redelijk fit neem en dat er velen zijn die omhoog wandelen? Dat ik bijna ben gevallen toen ik naar beneden rende? Moet ik nou weer vertellen dat het op het strand deze keer weer meevalt en dat je opgewekt naar Paal 8 loopt? Of dat ik het verrekte moeilijk heb gehad daar waar je het strand verlaat? Eerst omhoog, dan weer naar beneden om vervolgens de verversingspost maar over te slaan om in een aangenaam tempo nog een keer het duin op te lopen? Dat als je boven bent je spijt hebt dat je geen water hebt aangepakt? Om nog maar te zwijgen van het vals plat dat volgt. Tenslotte denk je, als je aan de rand van West bent gekomen rechtdoor naar de Brandaris te kunnen lopen, maar dat de organisatie je onverbiddelijk nog even een stukje door het dorp en langs de haven laat lopen? Dat je de laatste helling richting rode loper zuchtend en steunend neemt om dan tenslotte met een glimlach op de finish af te gaan?
De waarheid
Ik loop vandaag vanaf de start zeker tot aan het strand “gemakkelijk”. Het tempo is goed voor een persoonlijk record. Dat houdt me bezig en ik vraag me bij tijd en wijle af of ik dit wel kan volhouden. Ik sluit me aan bij een groepje van drie. Ze horen blijkbaar bij elkaar, want ze hebben een zelfde shirt. Helaas zonder opdruk. Ze zijn druk in gesprek over die anderen uit hun groep die weer zo verkouden waren, te weinig getraind hadden, licht geblesseerd waren, niet goed geslapen hadden, het zo druk hebben gehad op het werk. Het is ook altijd hetzelfde: zet een groep hardlopers bij elkaar en tien tegen een gaat het gesprek over het zich alvast indekken voor een tegenvallende prestatie. Ik ben inmiddels Hee en Baaiduinen voorbij en ik maak me op om Midsland binnen te lopen. Het valt me op dat het daar drukker is dan andere jaren en ........... dat de Berenpoten op het wegdek van de Dorpsstraat ontbreken. Dan realiseer ik me dat de feestelijke aankleding van het gehele parcours wat minder is en dat het vlaggetjes vertoon schijnbaar te lijden heeft onder de economische crisis. Ik vervolg mijn weg naar Formerum. Ook hier veel toeschouwers die je bemoedigend toe roepen dat het niet heus niet ver meer is. Wij weten dat dat niet waar is, we laten ze maar in die waan. Bij de verversingspost neem ik een spons. Dan zie een shirt met de opdruk Heerenveen. Als ik naast de man loop herinner ik hem er aan dat op dit moment Heerenveen tegen PEC Zwolle voetbalt en dat ik hoop dat “wij” winnen. Hij laat me weten dat het hem geen moer kan schelen: “ik loop als een krant, het gaat slecht!” Als ik hem sterkte toewens zie ik vanuit een ooghoek dat-ie is gaan wandelen. Het is niet anders. Op het strand is het zwaar, mijn tempo is gezakt en mijn voeten zakken ook, maar dan in het natte zand. Ik worstel en kom boven, maar dat is pas bij Paal 8. En even later ben ik op de Longway. De man met de hamer is er ook. Hij is niet te zien, wel te voelen. Hij deelt mij een tik(je) uit. Gelukkig ben ik niet de enige, ik blijf namelijk in hetzelfde gezelschap als op het strand. Ik heb de neiging te gaan somberen. Mijn benen worden zwaar en de ademhaling ook. “Het is een longway to Tipperary” lees ik op het bord aan de linkerkant net voordat we het bos in gaan. In gedachten zie ik de hele weg tot de finish ook voor me. Dan verman ik me: “het eind is tenslotte in zicht, ook al zie ik het niet, de laatste kilometers zijn aangebroken, de herfstkleuren overheersen het beeld, een tweetal fietsers maakt ruimte om ons te laten passeren, even voor mij loopt een vrouw met hond enkele tientallen meters in looppas naast haar man, naar ik veronderstel. Als zij moet afhaken wil Bello nog wel verder meerennen met de baas. Uit alle macht houdt de vrouw de hond in bedwang en als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het tempo ongemerkt weer wat is toegenomen. Nog even het rondje dorp en dan die laatste paar honderd meter. Het is oppassen geblazen daar in het dorp. Paaltjes, stoepranden, ongelijk liggende stenen en tegels kunnen het vroegtijdig einde betekenen van al je inspanningen. Maar het gaat goed. Nog even dat laatste klimmetje, een bocht naar links nog een naar rechts en weer een naar rechts ......... de bevrijding! De rode loper doet de ergste vermoeidheid vergeten. Je krijgt een stuk wit plastic om je warm te houden, je drinkt wat, je realiseert je dat het er weer op zit. |
| finish over de rode loper |
Jammer dat het weer voorbij is en je beseft dat de Berenloop meer is dan een loopevenement, meer dan een halve of hele marathon. Het is een sfeervol evenement, een ontmoetingsmoment van en voor oude bekenden, van een feest in gepaste vreugde, van plezier beleven aan en in het lopen, van ontberingen, van kreunen, steunen en hijgen, van worstelen met je conditie, van verleiding om je zelf voorbij te lopen en dat is het.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten