Het is al weer een jaar geleden dat wij met elkaar op de
pier stonden in Holwerd wachtend op de boot naar Ameland. We zijn er weer; er
staat een matige tot krachtige wind en woeste wolken hangen boven het wad en
dus ook boven het eiland. Maar niets kan ons tegenhouden. De stemming is goed. Geen
wonder; een dag uit, geen alledaagse beslommeringen, alleen maar hardlopen.
Arjen kijkt bezorgd en vraagt of iedereen er is. Wij kunnen hem niet helpen, wij
hebben geen flauw idee wie er allemaal zouden moeten zijn. Op goed geluk
dirigeert hij ons dan maar door de controle. We gaan aan boord en maken het ons
aangenaam met een kop koffie, een praatje hier en eentje daar. Oude bekenden
worden gegroet, een baby wordt bewonderd
en tot het jongste lid van de Loopgroep gebombardeerd, op de foto gezet met het
oudste lid en een moeder wordt tot moeder benoemd van een “wildvreemde” dochter,
tot grote hilariteit van een aantal ingewijden. Zo vliegt de tijd voorbij.
 |
| De pier van Holwerd |
Over makke schapen en
twijfelen
Sport Promotie Ameland is verantwoordelijk voor de
organisatie. En dat gaat soepel. Niet dat deze goedwillende groep hardlopers
ook maar van plan is om een spaak in het organisatorisch wiel te steken. Neen,
integendeel; men komt om hard te lopen, hetzij 4, 8, 12 of 15 kilometer. We
vinden een plekje in de kleedkamer, schikken wat in en zo gaan er veel makke
schapen in een hok. Als we ons eenmaal in volle uitrusting buiten koesteren in
het zonnetje slaat de twijfel toe; zijn we niet te warm, dan wel te koud
gekleed en aan welke afstand zal ik me gaan wagen vandaag. Als de trainers en de bijbehorende afstanden bekend
worden gemaakt is er geen tijd meer om te twijfelen. We gaan los! De 15 km
groep is het grootst, de rest van de groepen is wat kleiner, maar niet minder
enthousiast.
Opwarmen en gaan
We wagen ons in ganzenpas over een smal paadje naar de
duinen en we doen moeite om geen natte voeten te krijgen in het overgangsgebied
naar bos en duin. Het is drassig en er staan veel plassen. In het bos strekken
en rekken we, maken we met draaiende
bewegingen heup en schouder soepel, doen nog een paar versnellingen en dan
mogen we ons zelf uitputten op de langere afstand. Het is alsof het jongvee in het voorjaar voor het eerst
naar buiten mag. Binnen de kortste keren is er van een groep nauwelijks nog
sprake. Passende snelheden vinden elkaar en op het strand is het een lang
gerekt lint dat tegen de wind in voort ploegt op het natte zand. Naarmate het
traject vordert worden de afstanden tussen de kleine groepjes groter en groter.
De 4 km groep is inmiddels al weer in de duinen en volbrengt het parcours met
een voldaan gevoel. De 8 km worstelt zich naar de strandovergang om eenmaal
boven zich te hergroeperen en het programma verder af te werken. In de 12 en 15
km groep hebben ze het hier en daar zwaar. Dat is ook niet verwonderlijk. Nog
geen twee uren geleden was het hoog water, het zand is nat en niet overal even
hard en de wind waait stevig en komt recht van voren. Maar de zon schijnt en de
zee oogt wonderschoon, grauw/blauw met enorme witte schuimvlakken. Na een
drietal kilometers zit het er op voor de 12. De eersten wachten vol ongeduld boven
op het duin totdat de rest zich heeft bijgevoegd. De 15 ploetert nog een paar
kilometer voort. Dat geldt voor wat het ploeteren betreft niet voor de
voorhoede. Dat selecte gezelschap heeft geen last van wegzakken in het natte
zand, noch van de tegenwind; het lijkt op afstand wel of ze zweven. De groep
erachter heeft de vaart er ook nog aardig in, maar het gaat beduidend langzamer
en menigeen moet naar een lagere versnelling over schakelen. En de rest? Voor
de een is het wat meer zuchten, kreunen en zwoegen dan voor de ander, maar het
vordert gestaag. Eenmaal boven is het leed geleden en kan men aan de terugtocht
richting Nes beginnen.
 |
| Nes |
Over oude knarren
De 12 km groep is boven op de strandovergang een kort moment
weer als groep bijeen, men wil verder. Twee oude knarren vinden elkaar en nadat
ze schichtig opzij kijkend de ander op waarde hebben ingeschat nemen zij
eendrachtig het voortouw en laten de rest achter zich. In een heerlijk tempo
scheppen ze op over de in het verleden behaalde prestaties, wisselen van
gedachten over te lopen wedstrijden, prijzen zich zelf gelukkig dat ze weinig
last hebben van blessures, vertellen ongetwijfeld niet altijd de hele waarheid
en blikken vooruit op de komende Berenloop. De zon verdwijnt, een hagelbui
teistert het gehele loopgezelschap, het deert niemand. Zelfs het niet kunnen voorkomen
in de laatste kilometer van een paar kletsnatte voeten mag de pret niet
drukken. De “kop” van de 12 km finisht vrijwel gelijktijdig met de eersten van
de 15 km. Daarna volgt de een na de ander, weliswaar op gepaste afstand, maar
met een glimlach op het gezicht en een voldaan gevoel over de eigen prestatie,
over de begeleiding en over het prachtige parcours.
Moeder en dochter
De pasta smaakt en gaat er goed in, ervaringen worden
uitgewisseld, de terugtocht tijden worden uitvoerig besproken, de zon schijnt, het
terras lonkt en de winkels oefenen op een enkeling behoorlijk wat
aantrekkingskracht uit. De verloting brengt een vijftal gelukkigen in een nog
betere stemming. Dan bedanken we Sport Promotie Ameland en zeggen tot de
volgende keer (Adventure Run?) en splitst de groep zich in drieën; degenen die de half drie boot wil halen zetten de pas
er in, er zijn er die wat willen winkelen, een moeder met de toegedachte
dochter sluipen samen met Karin en Arjen de Chocolaterie binnen en de terraszitters
slenteren naar Van Heekeren. Het open vuur, de verwarmingslampen, een goed glas
voor de een en een kop warme chocolade/koffie voor de ander, al of niet
voorzien van Apfelstrudel met vanillesaus en echte slagroom maken het verblijf
op het terras zeer aangenaam en vormen de basis voor een “goed gesprek” en
maken het moeilijk om om vier uur af te rekenen en de weg naar de boot in te
slaan. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze zeer geslaagde dag. Arjen
en Karin en al die begeleiders/trainers bedankt.
Meeloper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten