LOOPGROEP BERLIKUM: juni 2012

maandag 25 juni 2012

GOLLELOOP WIRDUM

Golleloop Wirdum, 22 juni 2012

Aline liep tactisch sterk en kwam als derde dame door de finish

Uitslagen

4,5 kilometer Aline de Jong, 3e dame 21:09 Jaqueline Wijbenga 26:27

12 kilometer Gerrit Dijkstra 59:56

DE SLACHTE 2012

In aanloop naar de Slachte 2012 hebben een aantal hardlopers van Loopgroep Berlikum samen getraind met Loopgroep Stiens. Hierbij het verslag van de marathon.

De schaduw wijst de weg en is trots op ons..

Het is 13.33 op zondag 17 juni, de dag na de vorige dag. Na de laatste modder onder mijn teennagels te hebben losgeweekt, begin ik met een enigszins melancholisch gevoel aan het schrijven van deze laatste blog. De titel – het zal iets met ‘schaduw’ moeten zijn – weet ik nog niet, zal zich in de loop van deze middag wel aandienen. We hebben de eindstreep bereikt en daarmee een streep gezet onder een mooi voorjaar, die in het teken stond van de voorbereiding op de marathon die we gisteren hebben gelopen. De weersomstandigheden waaronder we vooral op de zaterdagen moesten opereren waren over het algemeen niet denderend, maar het met elkaar ergens naar toe werken heeft veel sportief plezier gegeven. Nog één keer dus: hoe verging het Anja, Marijke, William, Jurjen, Alco, Alle en Koos tijdens de Slachtemarathon. Het live-gedeelte zal voornamelijk gebaseerd op eigen waarnemingen, omdat we elkaar redelijk snel uit het oog verloren. Tijdens de bbq gisteravond heb ik echter voldoende input gekregen om ‘het plaatje’ compleet te krijgen.

Alle Sterk 4.03:03

Om vier uur gaat mijn wekker, moet echt gewekt worden, teken dat de korte nachtrust goed is geweest. Benen voelen goed, vrijdagmiddag nog even 20 minuten op de loopband ingelopen, niets aan het toeval overgelaten. Buiten is het minder, het regent, zoals voorspeld door Pyt. Maar die zorgt er voor dat hij altijd gelijk heeft, het weer wordt ‘zus of zo’. Wind is belangrijker, even op teletekst kijken, nog steeds ZW 5-7. In de goeie hoek dus, moet vandaag vooral zo blijven. De mailbox heeft geen laatste berichten. Er is wat gemaild tussen de groepsleden de laatste week, teken dat de nerveuze spanning bij iedereen aanwezig is. Er is heel wat geschoven met de eigen verzorgingsposten, wie krijgt waar zijn gelletjes, bananen, mueslirepen en wat als er een post wordt gemist. Alleen Jurjen blijft er stoïcijns onder, hij neemt een paar repen mee en ziet wel wat hij onderweg krijgt aangeboden. Riskant, maar het heeft bij hem goed uitgepakt (3.44).

Jantien Hoekstra 3.42:55(5e Vsen)

Voel geen aandrang om naar het toilet te gaan, terwijl dit volgens een artikel van Erik Negerman van buitengewoon belang is. Een plas ben je over het algemeen vrij snel kwijt, maar de grote boodschap – het woord zegt het al – duurt langer en is niet overal uit te voeren. Zijn advies, koffie, lauw water, chocola, kunnen mijn lichaam niet tot de juiste boodschap brengen. Maar even niet druk om maken, kan altijd in Raerd nog. Paar boterhammen met honing, stroop en jam, een krentenbol moeten de voorraad koolhydraten aanvullen. Het eetschema voor de laatste drie dagen dat we van William hebben gekregen – en hij weer van een bevriende marathonloper – heeft er voor gezorgd dat ik een paar dagen met een opgeblazen gevoel op bed ben gegaan. Als ik alles had gegeten wat er op het lijstje stond, dan had ik de start niet eens gehaald. Gelukkig hadden anderen hetzelfde gevoel. Overdaad schaadt, ook met eten. Volgende dilemma, welke kleren aandoen? Temperatuur is 14 graden, korte broekenweer. Misschien toch nog wat fris, lange er (tijdelijk) overheen, shirt met lange mouw en toch ook maar één met korte. U ziet, twijfelen tot het laatste moment. Heuptasje om, zit ie niet te strak, een noodvoorraadje voedsel erin en dan op weg naar het verzamelpunt bij het secretariaatsadres.

Alco de Jong 3.55:19

Als ik uitstap komt Marijke ook net aanlopen, aan haar houding en oogopslag zie ik dat ze vandaag iets van plan is. Nagels rood gelakt, teken van agressie. Blijkt achteraf te kloppen, na de laatste sanitaire stop in Raerd zien we haar pas in Easterbierum terug (3.53!!). Gys brengt ons met de bedrijfsauto naar de start. De meisjes mogen voorin. Onderweg regen, weinig tekst. Bij Raerd een file, komt daar één keer in de acht jaar voor. Gys keert de auto in de berm, het laatste stukje kunnen we wel lopen, goed als warming-up. Het eerste weiland deze dag, natte voeten en geen droge sokken. Een voordeel is dat het even droog is. Alco, is op eigen gelegenheid gekomen, begroet ons zoals altijd opgewekt,` we gaan er voor` (en dan in het Bildts), ‘Wie solle su un poepie late ruke’. De toiletwagen is door de organisatie in het smalste straatje van Raerd neergezet, en laat dat nou ook de straat zijn waar we onze spullen moeten inleveren. ‘Beetje dom’, zou Maxima gezegd hebben. Meneer Poiesz heeft zakken beschikbaar gesteld voor de dingen die we onderweg niet nodig hebben, keurig geregeld, liggen bij de finish op ons te wachten. Heb onderweg een keer gedacht ´wou dat ik in die zak had gezeten´, om het idee daarna direct weer weg te gooien. De start wil maar moeizaam op gang komen, het is al half zeven geweest en nog geen beweging. Gemopper in de regen. Later blijkt dat er een bus met wedstrijdlopers ´it paed bjuster is geraakt´ en dat daarop moet worden gewacht. Alle begrip, na elkaar nog één keer in de ogen te hebben gekeken en succes gewenst, zet de meute zich in beweging onder applaus en toejuichingen van de toegestroomde inwoners. Het is droog.

De eerste kilometers richting Boazum worden gebruikt om het tempo is balans met de hartslag te brengen. Voldoende tijd en energie om bekenden te groeten. Zoals gezegd, van Marijke zien we alleen nog de witte pet in de verte. Jurjen en Alle zullen ook wel in de kopgroep zitten, alles volgens plan en schema. In Easterwierum is op dit vroege uur ook al veel volk op de been om ons aan te moedigen. Minzaam laten we alles over ons heenkomen. Vlak voor Boazum duiken we het weiland in, fase Drek 1. Vergeleken met wat ons nog te wachten staat, is dit gedeelte een geplaveide weg. Toch hier en daar wat uitglijders en gemopper. Maar kom, het is nog vroeg en we zijn pas zeven km onderweg. Een paar Hollanders voor me vertellen elkaar welke zware tochten ze al hebben gelopen, vooral in het buitenland. Voordat we de spoorwegovergang hebben bereikt, steek ik ze voorbij, later doen ze overigens hetzelfde bij mij. We komen nu op verkend terrein, dat is voor het loopgevoel toch wel plezierig. We zitten op het gedeelte van de route waar we de wind echt tegen hebben. Gelukkig is het voor hem/haar ook zaterdag, reden om niet al te vroeg aan het werk te gaan. Op een gegeven ogenblik wordt ik ingehaald door een dame met een oranje ballon waarop 4.00 staat. Ligt een beetje in de buurt van mijn eigen streeftijd (wordt 4.13). Ben dus blijkbaar iets te snel van start gegaan. Via het kleine Lytsewierum komen we in Reahûs. Van verre zien we het oranje hoedje van Linda. Hoe ze door alle wegafzettingen bij dit punt heeft kunnen komen is een vraag die ons niet echt bezighoudt, de versnaperingen zijn meer dan welkom. Ook hier is er al leven in de brouwerij, maar je kunt echt merken dat alles festi- en activiteiten nog op gang moeten komen en eigenlijk in het teken staan van de kuieraars die in de loop van de dag voorbij zullen komen.

De trainers iere betiid op de route

Tot aan Wommels gebeurt er eigenlijk niet zoveel. Iedereen loopt wat verspreid, het windje is schuin in de rug. De brug bij Kromsyl levert geen problemen op, is wel wat glad door de regen. Karin en Arjen staan even verderop (19 km) op ons te wachten. Wat we niet merken is dat ze zenuwachtig en gespannen zijn hoe we het er vanaf zullen brengen na de door hen in elkaar gestoken voorbereidingstraject. Ik geloof niet dat we hen hebben teleurgesteld. De rantsoenen worden aangevuld. Even later de tijdwaarneming op 21,1 km, nog zo´n stuk flitst het door me heen. Snel vergeten en doorgaan. Km 26, oh drama, ik zie William in de berm staan en het is niet om te plassen. “Kramp”, roept hij me toe. Ik kan niets doen en moet doorlopen, balen. Alle voorbereiding voor niets geweest? Gelukkig niet, uiteindelijk weet hij de finish te bereiken, waarover straks meer. Even verderop geklap en geroep, loopgroepvrienden hebben zich in de bocht van de weg verzameld en schreeuwen ons vooruit. Erg leuk deze warme ondersteuning. Marijke heeft nog de volgende anekdote, ik weet niet of het op dit gedeelte was, maar dat doet er niet toe. Ze moest even in de onderwal, op het moment dat ze weer met het hoofd boven het gras uitkomt, ziet ze Alle lopen. Maar die is toch allang voorbij? “Boe”, roept ze. Alle reageert nauwelijks en kan niet meer dan glimlachen, zit net even moeilijk. Beide vervolgen hun weg.

Fase Drek 2. Het zal misschien een kilometer of drie zijn, maar het lijkt wel of dit stukje Slachtedyk, even voor Achlum, is omgetoverd voor het Nederlandse kampioenschap moddervechten. Van lopen is nauwelijks sprake, één grote glijpartij. Aan de kant een meisje dat me even tevoren voorbij was gelopen, “die k.tblessure begint weer”. Het taalgebruik wordt er niet beter op, maar ik leef met haar mee. Even verderop zie ik een aantal mensen aan de slootkant staan -waar we lopen blijft toch een dijk - met vereende krachten wordt er een medeloper uit de sloot getrokken.( Doet me denken aan onze Hein, die kan ook van dit soort dingen uithalen als hij een stuk wil afsnijden. ) Deze collega is echter gewoon uitgegleden. Of hij gefinisht is weet ik niet. Het begint weer te regenen, gelukkig niet voor lang. Eenmaal vaste grond onder voeten is de ontvangst in Achlum (29km) verwarmend. Veel volk op de been, maar wat belangrijker is, twee verzorgingsposten. Frederike en Gys geven ons de persoonlijke zaken, even verderop heeft de organisatie drinken voor ons. Dat laatste is – zeker voor mij – gedurende de hele loop, van wezenlijk belang. Buiten sterke drank was er de hele dag om de vijf kilometer van alles te krijgen.

Het stuk van Achlum naar Franeker is het saaiste stuk van de route, geen publiek, geen muziek, alleen een fietser die iemand in het groepje voor me probeert aan te moedigen, “je kunt het, ga door, nog een paar kilometer” en meer van dit soort kreten. De aangesprokene reageert nauwelijks, zit er blijkbaar een beetje doorheen. Zijn er meer, kom steeds meer mensen voorbij die zijn gaan wandelen. Het slechtste wat je kunt doen, uit ervaring weten we dat je dan moeilijk weer op gang komt. De brug bij Kiestersyl is nog even pittig, de geplande verzorging is op het laatste moment verplaatst, de eigen reserves dus aangesproken. Jurjen vertelt ´s avonds: “Bij Kiestersyl had ik een dip verwacht, vroeg me af waardoor deze uit bleef. Ik denk dat het komt door de penicillinekuur die ik moet volgen. Heb waarschijnlijk een beet van een teek gehad, die er op de ic is uitgesneden”. Dit incident was ons niet bekend. Uit de verdere omschrijving die Suzan ´s avonds doet, denk ik dat het misschien ook het eerste geval kan zijn van een beet door de net in ons land gesignaleerde vermiljoenkever. Wat het ook is geweest, penicilline komt niet voor op de lijst van verboden dopingproducten.

Jan Piet Quare 3.27:55

Als we bij Franeker de weg over moeten steken om via de Slachtetille naar de finish te gaan, wacht ons een verrassing. Geert, die vanwege zijn prestatie in New York, ons tot op het bot heeft gemotiveerd, rent de weg op, loopt een stukje mee en stort zijn bemoedigingen over ons uit. “Jullie horen straks ook bij de club van 42”, is het laatste wat ik hoor. Meer motivatie heb ik niet nodig voor de laatste kilometers. We komen in fase Drek 3, over het erf van landeigenaren die alleen vanwege de Slachte hun terrein beschikbaar stellen. Als ik langs de boerderij loop, zie ik ze beide onder het afdak van de schuur zitten. Nauwgezet houden ze de boel in het oog. Ik meen de een tegen de ander te horen zeggen dat dit de laatste keer is dat ze toestemming hebben gegeven. Al dat volk op het hiem, drukte om niks. Het geeft alleen maar rotzooi. Laat de organisatie maar een tunnel graven, als ze de brug omkeren, hebben ze alvast een begin… U merkt, mijn tempo is niet al te hoog meer. Van de brug zelf zou je hoogtevrees krijgen, stapvoets naar boven en beneden. Ik zie Herman staan met een veger en blik in zijn handen. Het eerste gebruikt hij niet, maar op het blik liggen keurig naast elkaar onze ingeleverde wensen. Snel pak ik de afterburner, groet Herman en wordt even later toegeyelld door nog een enthousiaste groep loopvrienden, super!

Van ver zie ik de finishboog bij Easterbierum, maar het lijkt of hij maar niet dichterbij komt, wat kunnen drie kilometers lang zijn/duren. Onder de boog de vriendelijke doch dringende mededeling om nog twee honderd meter door te lopen tot de werkelijke eindstreep. Mijn broer springt met fototoestel op de weg, of ik even stil wil blijven staan voor een kiekje. Mooi niet, handtekeningen na de wedstrijd weet ik nog te roepen. De tocht is ten einde na 42,195 km. Anja en William volgen even later. W krijgt na de finish een acute aanval van kramp die niet wil overgaan. Hij belandt in een rolstoel die tot de assen in de drek wordt getrokken door een hulpvaardige EHBO-ster. Het duurt even voordat hij weer zelfstandig kan lopen, bij de bbq is hij weer het heertje. Even nazitten en dan naar huis, douchen en rusten. Marijke gaat naar een kaatswedstrijd alsof er niets is gebeurd. Je hebt mensen en je hebt supermensen.

In de avondsessie, onder het genot van allerlei lekkers dat we ons de laatste tijd hebben moeten ontzeggen, komen de wederwaardigheden op tafel. De nodige dankwoorden aan trainers, begeleiders en supporters worden uitgesproken en onderstreept met presentjes.

Het bleef nog lang gezellig bij William en Gerarda.

Nagekomen mailtje van Alco: …… En ja.... de 60 van Texel is zeker iets om over na te denken, als ik er aan denk en de berichten lees over deze loop dan beklemt mij al een speciaal gevoel die ik ook had toen ik mij op gaf voor de Slachte. Dus de vraag aan Arjen, heb je alvast een trainingsschema?????

Ga niet voor anderen spreken, maar ik geloof dat ik mijn grens heb bereikt.

LADIESRUN GRONINGEN

Ladiesrun Groningen, zondag 10 juni 2012

Uitslagen 10 kilometer

Trienke Zijlstra 51:29

Siety Zijlstra 55:13

LOOP LEEUWARDEN

Loop Leeuwarden, zondag 6 juni 2012

Uitslagen
21 kilometer
Eric Hogerhuis 1.44:50

10 kilometer
Sikko Ros 46:35
Grietsje van der Schaaf 51:48
Geertsje Hoogland 1.05:41

5 kilometer
Aline de Jong 22:37
Klaas Herder 30:54

DE LANGSTE STRAATLOOP

Lang, langer, langst in Het Bildt

Het is een bijzonder evenement die Langste Straat van Nederlandloop ; 12 kilometer en 1229 huisnummers! Starten in Ouwe Syl, lopen over een dijk met aan weerszijden bebouwing; 1229 huisnummers over een lengte van zo’n 12 km, inschrijven in St. Jacobiparochie, de thuis basis van de familie Kooistra en daarna met de bus naar de start; een ritje door Het Bildt van zo’n 10 kilometer. De keuze tussen 10, 16, 21 en 30 kilometer; voor elk wat wils! Wie kent ze niet Jan en Jozefien Kooistra. Gepokt en gemazeld in en door de wandelsport. Niet zo maar een wandelingetje, neen, dat was voor hen de moeite niet. Zij gingen voor 100 km en meer. Na een lichamelijk ongemak werden de wandelschoenen aan de wilgen gehangen en gingen zij zich belangeloos inzetten voor de loopsport in het algemeen. Zij zijn de initiatiefnemers en de mede oprichters van de Sportvereniging Friesland. Het is de vereniging die elk jaar zo’n 60-tal loopevenementen organiseert en het moet al gek gaan, wil je daar Jan Kooistra niet tegen het lijf lopen. Hij is veelal de man met de microfoon die ons 10 minuten voor de start moed in praat, hij is de man die ons helpt de laatste tientallen meters naar de finish op een fatsoenlijke wijze door te komen en hij is de man die op vele loopevenementen de regie in handen heeft. Zij, in de zorgzame voor de inwendige mens. Bedankt Jan, Jozefien!

Sicco Ros in actie tijdens de Langste Straatloop

Het is ook een bijzonder evenement, omdat je in een heel apart stukje Friesland loopt, n.l. Het Bildt. Het onderscheidt zich niet alleen door een eigen streektaal, maar ook landschappelijk. Het is er weids met rechte wegen en vaarten, waarbij de horizon slechts wordt onderbroken door de zee- en slaperdijken. De bebouwingsvormen zijn onderscheidend door z.g. winkelhaakboerderijen (voor de oplettende loper aan bakboord te zien) en de karakteristieke dijkhuisjes. Door de afsluiting van de Middelzee werd Het Bildt eind 13^de eeuw vorm gegeven. In het begin van 1500 werd de bedijking voltooid door dijk- en slikwerkers die afkomstig waren vanuit de omgeving Dordrecht. Hun Dordrechtse streektaal vermengde zich met het Fries en zo ontstond het Bildts. En wist u dat de drie dorpen St. Jacobiparochie, St. Annaparochie en Vrouwenparochie aanvankelijk Wijngaarden, Altoenae en Kijfhoek heetten, naar dorpen op de Zuidhollandse eilanden. Bron: De Bosatlas van Fryslân.

Het ligt niet voor de hand dat de deelnemers bij dit alles zullen stilstaan. Zij hebben wel wat anders aan hun hoofd. Ze moeten op tijd bij de bus zijn die hen vanuit St. Jabik naar Oude Bildtzijl (Ouwe Syl)brengt; zij laten de tas met kleding bij de start ergens achter en hopen dat de organisatie er voor zorgt dat al die tassen bij de finish terug te vinden zijn. Ze willen lopen en een goede tijd neer zetten en als het even kan een persoonlijk record mee naar huis nemen. Ze zullen misschien tijdens hun tocht een blik werpen op het landschap en beseffen dat Het Bildt bij uitstek het gebied is waar de (wereldvermaarde) pootaardappelen worden “geproduceerd” op de akkers. En misschien ervaren ze dat de langste straat van Nederland heus geen saaie straat is.

Uitzicht vanaf de route

Maar daar gaat het hen allemaal niet om. Ze willen lopen en het liefst zo snel mogelijk. Het is warm en de wind komt uit de noordoost hoek, het langste stuk van de route hebben de lopers de wind in de rug. Verversingsposten om de 5 km. De starttijden voor de verschillende afstanden liggen verspreid over de morgen. Te beginnen om 11.00 uur voor de 30 km en elk kwartier de volgende afstand. Voor de snelste bij iedere afstand is er een beeldje van de slikwerker te winnen. Maar dat is (helaas) voor weinigen weg gelegd.

De bus brengt ons naar Ouwe Syl, een ritje van ruim 10 km. Daar aangekomen wacht ons een gratis kop koffie in “het Graauwe Paard”. De sfeer is gemoedelijk, iedereen geniet van het prachtige weer op het terras en van de mooie omgeving. Weinigen zullen beseft hebben dat de start plaats vindt bij een eeuwen oud keersluisje (1500); een heel belangrijke verdedigingswerk tegen het opdringende zeewater.

Kopje koffie voor de start

Tropenjaren tellen dubbel Deze keer voor mij de 16 kilometer. De start van de 30 en de 21 km heeft al plaats gevonden. Bij beide afstanden een behoorlijk aantal lopers die dit als een duurloop gebruiken voor de Slachte marathon. De eerste 10 km ruim wind, de zeilen over stuurboord en af en toe halve wind. Een makkie, elke vlaag is een steuntje extra in de rug. Maar als ik de dijk -in Westhoek- af ga, moet de schoot worden aangetrokken. Het aan de windse rak is zwaar; het is hard werken geblazen; af en toe is de wind erg ongunstig en komt-ie recht van voren; de zeilen klapperen. De warmte gaat mij parten spelen. Even denk ik dat ik een verkeerde afslag heb genomen. Ik keer terug. Gelukkig word ik even later erop gewezen dat ik de verkeerde kant oploop. Als ik weer in de goede richting “vaar” heb ik moeite de juiste trim te vinden. Ik zwalk wat heen en weer. Ik drink mij voor de laatste keer moed in. In de luwte van het dorp valt de wind weg; het tij keert, de stroom is mij gelukkig gunstig gezind. Ogenschijnlijk fris en vrolijk passeer ik de finish in het besef dat tropenjaren altijd dubbel tellen.

Meeloper

De Langste Straatloop, St. Jacobiparochie, zaterdag 26 mei 2012

Uitslagen

16.1 kilometer Aafke Keizer 1.48:52

10 kilometer Sicco Ros 52:52

vrijdag 22 juni 2012

ODV BOSLOOP WIJNJEWOUDE

Grytsje in actie tijdens de ODV Bosloop

ODV Bosloop Wijnjewoude, woensdag 23 mei

Uitslag

10 kilometer

Grytsje van der Schaaf 54:27

STATENLOOP OENKERK

Over Staten, een zandrug, lopen en een sage

Staten en Skewiel Van de vijf Staten die ooit in en rond Oentsjerk hebben gestaan zijn er slechts een tweetal bewaard (Stania en Unia State) gebleven. Daarvan is de Stania State wel de bekendste. De overige drie (Heemstra State, Andinga Huis en Eijsinga State) leven nog voort in straatnamen, enz. Daarmee is de Skewiel Statenloop voor een deel verklaard. Maar wat is nou Skewiel? Het kostte moeite dat te weten te komen. Gelukkig, eindelijk wist iemand mij te vertellen dat het een (oud) Fries woord is dat helpen betekent. Later werd dat nog aangevuld met “helpen oplossingen zoeken voor medische problemen/ongemakken”.

Trynwâlden Oentsjerk is een van de dorpen gelegen op/in De Trynwâlden, een zandrug ten noordoosten van Leeuwarden. De Trynwâlden staat garant voor een prachtige omgeving, met veel bebossing, mooie bomenrijke lanen en aangelegde parken. Dus een schitterende omgeving voor een mooi (hard)loop parcours.

Sage Trynwâlden is afgeleid van Tryntsje wâlden, naar Tryntsje (Catharina), een rijke vrouw, die zeven boerderijen en zeven zonen zou hebben gehad. Elk van die zonen zou na haar dood een van de boerderijen hebben geërfd en op deze locatie een dorp hebben gesticht. Zo zou de oudste, genaamd Alde, Aldtsjerk hebben gesticht. Haar andere zonen –Oene, Reade, Wynse, Gyke, Rypke en Tyte – zouden Oentjserk, Readtsjerk, Wyns, Gytsjerk, Ryptsjerk en Tytsjerk hebben gesticht, althans volgens een sage (Bron: Wikipedia, de vrije encyclopedie).

Sage?

Twijfel Op weg naar Oentsjerk was ik benieuwd wat ik van dit alles zou terug vinden tijdens het lopen. Ik twijfelde over of 16,6 of 21 km. Zelfs op het moment dat ik de pen in de hand had om mij in te schrijven wist ik nog steeds niet wat ik zou gaan doen. Ik keek even met een schuin oog naar de ingevulde formulieren van mijn buren en zag dat 21 km omcirkeld was. Ik schatte beiden op waarde in en dacht bij mij zelf: “als zij een halve marathon kunnen lopen, dan kan ik dat ook”. En aldus geschiedde.

Henk Muller in actie tijdens de Statenloop

Lopen De start is, zoals altijd, een wat zoeken naar een plekje; getrappel van een paar “zenuwenlijders”, wat nerveus gelach, een laatste raadgeving die niemand zal opvolgen en tenslotte het sein. Daarna zet de meute zich in beweging. Het weer werkt mee, een graad of 15, het is bewolkt en niet te veel wind. Maar na zo’n 500 meter had ik al spijt van mijn keuze voor de 21 km. Dit wordt “a hell of a job”. De benen krijg ik maar moeizaam rond. Ik pijnig me suf waar het aan kan liggen. Het ging de laatste tijd juist zo goed. Te veel, te weinig getraind? Nog 20 km, waar ben ik aan begonnen. Ik vind een groepje waar ik me bij kan aansluiten. Gezapig “strompelen” we naast en achter elkaar voort. Af en toe waag ik een blik op zij, maar ook daar put ik geen moed uit. Zij keuvelen over van alles en nog wat. Ik kijk maar niet op mijn “horloge”, want ik wil niet weten hoeveel minuten ik over een kilometer dreig te gaan doen. Ik schat een trage, tot zeer trage duurloop. Is lopen wel leuk? Ik betwijfel het. Terug keren vind ik geen optie. Hopelijk kan ik de afstand inkorten. Ik hijg als een molenpaard en ben niet vooruit te branden. Waarom ik, waarom vandaag, waarom nu? Ik pieker me suf, maar blijf het antwoord schuldig. Gelukkig zijn er geen meelopers uit mijn eigen loopgroep. Want dan zou mij na afloop alleen maar een z.g. medelijden ten deel vallen. En als ik ergens niet op zit te wachten is spot en leedvermaak van mijn “vrienden” uit Sneek over mijn ellende. Sterk zijn ze in het mee leven, in jouw wel en vooral in ’t wee. Ze weten je te vinden hoor als je een off-day hebt. Ach, wat maakt het uit, tenslotte weet ik maar al te goed hoe het werkt, want ook ik kan me niet altijd stil houden. Ik ga me concentreren op de omgeving. Dat helpt. Mijn chagrijnigheid verdwijnt langzaam maar zeker. Ik zie vrolijke gezichten om mij heen, ik hoor hier en daar wat aanmoedigingen van toeschouwers. De zon komt te voorschijn, zij het wat aarzelend en de temperatuur loopt op. Ik vergeet mijn eigen sores. En bij het 5 kilometer punt voel ik me een stuk beter; ik neem een slok water en probeer mijn tempo wat op te voeren. Het lukt!! Ik laat de “keuvelaars” maar aanmodderen, ik ga er van door. Af en toe haal ik iemand in. Ik moet erkennen: “dat geeft een kick”, en dat heb ik nodig vandaag. Een paar kilometer verderop ben ik alles weer vergeten als ik aansluiting heb gevonden bij een tweetal collegae; het loopt weer, het normale ritme is weer terug. Wat ziet de wereld er dan toch prachtig uit en wat is lopen leuk! Vrolijk fluitend vervolg ik mijn weg. Het coulisselandschap bekoort, overzichtelijke weilandjes omgeven door boom- en struikwallen, bieden prachtige beelden. Paarden, koeien, schapen grazen zonder op of om te kijken. Boerderijen die verspreid door het landschap ogenschijnlijk willekeurig ergens zijn neer gezet. Bosjes ontnemen hier en daar het ver gezicht. Wij lopers denderen voort. Rode, bezwete koppen. De meesten hebben nauwelijks oog voor de omgeving. Aanvankelijk in noordelijk richting en als we afbuigen naar het oosten dan zie ik aan mijn linkerhand het landschap langzaam overgaan naar de weilanden, naar de eindeloze vergezichten, kenmerkend voor het noorden van Friesland, terwijl aan de andere kant het beschutte karakteristieke landschap van de zandgronden zich nog handhaaft. Later, een aantal kilometers verder, loop ik gans alleen. En dat zal zo blijven tot de finish. Natuurlijk is er wind op deze vlakte en ik heb hem ook nog tegen. Ik heb het zwaar en ik probeer de saaiheid te verdrijven door te genieten van het geel van de boterbloemen, van het wit van het fluitenkruid, van een enkele haas die ik in het hoge gras opmerk. Ik moet me geweld aan doen om niet telkens op mijn calculator te kijken; ik besef wel dat ik heel wat kilometers moet afleggen. Ik nader Feanwâlden, eenmaal in het dorp buig ik direct weer af naar het westen. Het parcours voert mij door de weilanden; het fietspad waarop ik loop is aan beide zijden omgeven door de witte bloemenschermen van het fluitenkruid. Dat is geweldig mooi. Als ik een keer op mijn horloge kijk, zie ik dat nog een kleine negen kilometer voor de kiezen heb. Eenzaam, maar niet echt alleen, loop ik voort. Wat bezielt een mens om zich met dit mooie weer zo af te peigeren? Even later loop ik weer tussen de prachtige boomwallen en ruik ik de meidoorn. Dan ziet het loopleven er weer een stuk beter uit. De laatste 3 kilometer breken aan. Het gaat niet erg soepel meer. Het deert me niet, want de finish is binnen handbereik. Ik hoor al flarden van spreekstalmeester Jan Kooistra die de lopers de laatste tientallen meters met zijn welluidend stemgeluid over de finish lokt.

Als ik tenslotte de balans opmaak en mijn eigen geklokte tijd “oproep”, dan ben ik niet ontevreden: 1.54. 48. Ik kijk terug op een prachtige loop in een heel mooie omgeving.

Meeloper

Staten Skewielloop Oenkerk, zaterdag 19 mei 2012

Uitslagen

21 kilometer Aafke Keizer 2.29:47

16 kilometer Henk Muller 1.15:05